Wat als je laat zijn wat er is? Geen weerstand biedt. Je accepteert en observeert. Mild en zonder oordeel. Wat als je iets ruimte geeft en wellicht zelfs voorzichtig omarmt? Wat als je meebeweegt en niet tegen de stroom in zwemt?
Het leven is een aaneenschakeling van ups en downs. Vaak balen we van downs. We verzetten ons er tegen, vechten en duwen. Maar wist je dat juist die downs ons meer vertellen dan ooit? Dat het juist de downs zijn die je laten groeien? Onze enige opdracht is om er ruimte aan te geven. Hoe moeilijk ook. Het mag er zijn. Je mag voelen. Je zult merken dat zodra je erin duikt en je geen weerstand meer biedt aan zich aan je opdringend verdriet, boosheid of angst, je er middenin zwemt. Je zwemt in die modderpoel. De modderpoel van ellende. En zoals dat gaat met modder is ook dit; vies, plakkerig, zwaar en zwart. En in die modderpoel zul je vervloeken dat je de keuze hebt gemaakt erin te springen. Maar uiteindelijk zul je de overkant bereiken. Linksom, rechtsom, rechtdoor, je gaat de overkant bereiken.
Aan de overkant krijg je een medaille en een kroon. You did it. Je hebt je niet van je stuk laten brengen door al die emoties, door al die pijn, door al dat slijk. Nee, je hebt het aangekeken en gezegd ‘bring it on’. En dan geeft het leven je kadootjes. Dan voel je dat frisse briesje door je haar, de zon op je wangen. Dan ruik je dat vers gemaaid gras, dan proef je die croissant en dan hoor je die muziek. Dan leef je. Want dat is het, leven.
Reactie plaatsen
Reacties